"ይህ ቃል፣ አብ በመጨረሻው ዘመን የላከው፣ ከእንግዲህ በነቢይ ተናግሮ ሳይሆን፣ ቃሉ በድብቅ ተነግሮ በግምት ብቻ የሚገኝ እንዳይሆን፣ ይልቁንም በዓይናችን እንድናየው እንዲገለጥ ነው። ይህንን ቃል፣ እላለሁ፣ አብ የላከው፣ ዓለም ሲመለከተው፣ ትእዛዝ የሚሰጠውን እንዲፈራው ነው፤ በነቢያት ሳይሆን፣ ነፍስን በመልአክ ማስፈራራት ሳይሆን፣ እርሱ ራሱ፣ የተናገረው ራሱ፣ በመካከላችን በሥጋ ተገኝቶ። ይህ ቃል ከድንግል አካል እንደተወለደና አሮጌውን ሰው በአዲስ ፍጥረት እንደለወጠው እናውቃለን። ቃሉ በዚህ ምድር ላይ በሁሉም ጊዜያት ውስጥ እንደኖረ እናምናለን፤ እርሱ ራሱ ለእያንዳንዱ ዘመን ሕግ ሆኖ እንዲያገለግል፣ በመካከላችንም በመገኘት፣ የራሱን ሰውነት ለሁሉም ሰው እንደ ምሳሌ እንዲያሳይ። እግዚአብሔር ክፉን ምንም እንዳልሠራ፣ ሰው የመወሰን ነፃነት እንዳለው፣ ለመፈለግና ላለመፈለግ፣ ሁለቱንም ለማድረግ ኃይል እንዳለው፣ በራሱ በአካል እንዲያረጋግጥ። ይህ ሰው ከእኛ ባሕርይ እንደተሠራ እናውቃለን። ከእኛ ጋር አንድ ዓይነት ባሕርይ ባይኖረው ኖሮ፣ እኛ መምህሩን እንድንመስል ማዘዙ ከንቱ ይሆን ነበር። ያ ሰው ከእኛ በተለየ ቢሆን፣ እኔ ደካማ ሆኜ ለተወለድኩት እርሱ የተቀበለውን ዓይነት ትእዛዝ ለምን ይሰጠኛል? ይህስ እንዴት የደግና የጻድቅ ተግባር ይሆን? ከእኛ የተለየ እንዳይመስል፣ እርሱ ራሱም ደከመ፣ ተራበ፣ ተጠማ፣ እንቅልፍም ወሰደው። በመከራው ጊዜ አልተቃወመም፤ ይልቁንም እስከ ሞት ድረስ ታዛዥ ሆነ፤ ትንሳኤውንም አሳየ። በእነዚህ ሁሉ ተግባራት፣ እንደ መጀመሪያ ፍሬ፣ የራሱን ሰውነት አቀረበ። ስለዚህም አንተ በመከራ ጊዜ ተስፋ እንዳትቆርጥ፣ ነገር ግን ከእርሱ ጋር አንድ ዓይነት ሰው መሆንህን በመናዘዝ፣ አብ ለልጁ የሰጠውን አንተም እንደምትቀበል በመጠበቅ እንድትኖር።"(ቅዱስ አቡሊድስ The Refutation of All Heresies.
Book X :Chapter XXIX.—The Doctrine of the Truth Continued.)