ተከታዩን የኢማሙ ሻፊዒ ግጥም ባነበብኩ ቁጥር እንደአዲስ እገረማለሁ፡-

أُحــبُّ الصَّــالحينَ ولسْــتُ مِنهــمْ  لعلِّـي أن أنـــالَ بهــم شـــفاعَةْ
وأَكــرهُ مَنْ بِضــاعتُــــه المـعاصي  ولو كنَّا ســواءً في البِــضاعة

ከደጋጎች ባልሆንም ምልጃቸዉን ከጅየ እነርሱን እወዳለሁ፣
ከሀጢአተኞች ብሆንም ሀጢአተኛን አጥብቄ እጠላለሁ፤

የምጥቀትን ጣሪያ የደረሱ ሰዉ ‹‹ከደጋጎች አይደለሁም፤ ምድቤ ከሀጢአተኞች ነዉ›› ሲሉ እንደመስማት ምን የሚደንቅ ነገር አለ? ዉስጥ እየጸዳና እየነጣ፣ስብዕና እየገዘፈና እየመጠቀ በሄደ ቁጥር ራስን ዝቅ የማድረግን ባህሪ፣መተናነስንና ትህትናን እያወረሰ መሄዱ ዕሙን ነዉ፡፡

ራሱን የሚቆልል ሰዉ ከገጠመህ የዕዉቀትም ሆነ የበጎ ሥራ ስንቁ ጭብጦ እንደማትሞላ እየነገረህ ነዉ፡፡

የደጋጎችን ‹‹ሸፋዐ›› መከጀላቸዉም ለኛ ትልቅ ትምህርት ነዉ፡፡

ምልጃቸዉ በሙሀባ እንደሚገኝም ሚስጥር አካፍለዉናል፤ ሙሀባ የማይሠራዉ ትንግርት የለም፡፡

https://t.me/YASIRAJEL_ALEM